کربلا! اى دریچه توحید             آینه در برابر خورشید
             اى ستاره! ستاره ازلى             آفتاب همیشه، لم یزلى!
             کربلا! اى زلال آیینه             غربت راز دار آیینه‏
             اى شکوه تمام آینه‏ها             وى حریم امام آینه‏ها
             کربلا! اى رهاترین فریاد             عاشقان را، تو ناکجا آباد
             اى صداى همیشه در پژواک             از زمین تا فراسوى افلاک‏
             کربلا! اى نهایت عرفان             معنىِ عاشقانه انسان‏
             اى هبوط فرشتگان در تو             عشق را تا همیشه جان در تو
             کعبه آسمانى ملکوت             قبله گاه اهالى جبروت‏
             مى‏وزد عاشقانه در تو نسیم             زایر تو مسیح و نوح و کلیم‏
             کربلا! اى شمیم شورانگیز             گل سرخ بهار در پاییز
             چشمه‏ها در کویر جوشانده             خویش را از بهار پوشانده‏
             لاله‏هاى شکفتنى دارى             رازهاى نگفتنى دارى‏
             خاک تو، بوى آسمان دارد             عطر گل، عطر ارغوان دارد
                        
         شعر پر استعاره دارى تو             آسمانى ستاره، دارى تو
         جاىْ جاى تو مرقد شهداست             گل سرخ بهاره دارى تو
             تیر خورده کبوترى زخمى             حنجر پاره پاره دارى تو
             شرحهْ شرحه شهید عاشورا             بحر خون بى کناره دارى تو
             تنِ با سنگریزه‏ها یکسان             زیر سُمّ سواره دارى تو
             با ستم، سنگ و تیر باراندند             باره‏ها بر جنازه‏ها راندند
             عاشقى، سخت امتحان مى‏داد             عاشقانه به عشق جان مى‏داد
             زخم‏هایش اگر چه کثرت داشت             نفسش، عطر باغ وحدت داشت‏
             هر نفس، خون زخمها جارى             تربت قتلگاه، گلنارى‏
             برو دوشش ز نیزه‏ها خسته             آینه، ریزْ ریز بشکسته‏
             قتلگه، تربتى الهى داشت             آینه، صورتى الهى داشت‏
***
          آن همایى که بر فلک پر زد             پر زخمى به عرش داور زد
             آسمان را به زیر پا بگذاشت             بیرق عاشقى به عرش افراشت‏
             زخمهایش، هنوز تازه‏ترند             دردها، شلعه‏اى گدازه ترند

( وحیدى، هادى)