پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله با نصاراى «نجران» در مورد توحید، تثلیث، بندگى و نبوت حضرت عیسى‏ علیه السلام مناظره‏اى انجام داد که آنها در پاسخ به او واماندند و خاموش شدند.
به امر خدا و به پیشنهاد پیامبر صلى الله علیه و آله و با توافق طرفین قرار شد در این زمینه با هم، «مباهله» کنند بدین معنا که دو طرف در یک جا جمع شوند، عزیزترین کسان خود را فراخوانند و در مقابل یکدیگر قرار گیرند و به درگاه خدا تضرع کنند و از او بخواهند که دروغگو را رسوا و مورد لعن و نفرین خود سازد و مجازات نماید. و این حادثه با توجه به اهمیت آن، در قرآن آمده است:
                         «فَمَنْ حاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالُوا نَدْعُ ابْناءَنا وَ ابْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ انْفُسَنا وَ انْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَّعْنَتَ‏اللَّهِ عَلَى‏الْکاذِبینَ» (آل عمران 61)
پس هرکه در این باره [درباره بنده و پیامبر بودن حضرت عیسى علیه السلام‏] پس از دانشى که تو را [حاصل‏] آمده، با تو محاجّه کند، بگو: «بیایید پسرانمان و پسرانتان، و زنانمان و زنانتان، و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم؛ سپس مباهله [و به‏خدا تضرع‏] کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.»(ترجمه تفسیر المیزان ج3ص136)
در زمان مقرر آنها با عدّه‏اى از مردان و زنان خود به صحنه آمدند و پیامبر صلى الله علیه و آله نیز با حضرت على، فاطمه و حسنین علیهم السلام حضور یافتند. سران نصارا با دیدن این افراد، سخت مضطرب گشتند، از «مباهله» خوددارى ورزیدند و حاضر به مصالحه و پرداخت «جزیه» شدند و صحنه را به آرامى ترک گفتند.
این رویداد که در منابع تاریخى و تفسیرى شیعه و سنى آمده و مورد اتفاق هر دو فرقه است، از بزرگترین مناقب اهل بیت علیهم السلام شمرده مى‏شود؛ زیرا پیامبر صلى الله علیه و آله از بین مردان، زنان، و فرزندان امّت، تنها على و فاطمه و حسنین علیهم السلام را به صحنه مباهله آورد. و آنها را در مقابل عدّه کثیرى از مردان و زنان نصارا قرار داده و مخصوص به اسم «انْفُسَنا» و «نِساءَنا» و «ابْناءَنا» نموده است.
(ترجمه تفسیر المیزان ج3ص136)