اما بهش تادلت بخواد جای خشیه ، هرچه آدم خوب وخشه توبهشته ، توصورت همه شون دره نورمباره ، همه جا پرازگل سرخ و محمدیه ، اماما هم اون جا ان ، هرچه که خشت ترش نی تو بهشته. نبادبری دنبالش، اقه که دلت بخوادجلوت حاضرمشه". ننه بزرگ برای هرکاری معتقد به ساعت سعد و نحس بود ، لباس نو را درشب جمعه می برید و می گفت "ساعت سنگینه بیشتر داش مکنه". " شوءچهارشنبه خوب نی ناخن بگیری" ، اما نمدونس چرا؟ "شوء یک شنبه وچهارشنبه نبادچخ بریسی" ، این قدرازاین خوب نیس هابه گوش ما خوانده بود که دیگر نیازی نبود امر ونهی کند ، کافی بود اگرکارخلافی انجام می دادیم بگه نکن خوب نیس ! ما واقعا ازشنیدن این کلمه وحشت می کردیم و از اون کارهرچه قدرهم که دوست داشتیم دست برمداشتیم ، این کلمه درذهن من وافسربارفرهنگی عجیبی پیداکرده بود، من هروقت آن را می شنیدم مفهوم بزرگترین خطا برایم تداعی می شد ، ترس تودلم می ریخت یاد جهنم وحشتناک می افتادم ، حالا حتما جای من هم اونجا خواهدبود ، یا بابا می میره ، یا گدا مشم شایدهم دسم خشک بشه یا کوربشم

مرابه صحرای کربلابردند
نشدزمن عملی آنچه آن سپه کردند
مراببخش فدایت که نیست تقصیری
خلاص کن تومرا زهرقیدوزنجیری
ولی چون ابوخلیق همه جنایتکاران صحرای کربلا رامی شناخت وحتی می دانست هرکسی چه جرمی مرتکب شده مختارگفت به شرطی تورا آزادمی کنم که همه آنهارا معرفی کنی وجرم هریک رابگویی ، وابوخلیق قبول کردکه بامختارهمکاری کنه. یاران مختاراسیر دیگری را آوردند ، ابوخلیق گفت اوهمان شمرمعروف است که سرازتن امام حسین جداکرد، یکی دیگرراآوردندگفت اومنقذبن مره عبدی است که فرق حضرت علی اکبرراشکافته است ، دیگری حکیم بن طفیل بودکه حضرت عباس راشهید کرد ،وآن دیگری گفت که حرمله است همان که گلوی علی اصغررادریده است . واین یکی خولی است که سرامام حسین را به نیزه کردوازکربلا به شام آورد ، بیشتر نقش این اشقیاء دستگیرشده رادائی محمد به تنهائی بازی می کرد ، اوچنان بامهارت خواری وذلت آنها رامجسم می ساخت که همه رابه وجدمی آورد ، اوبه خوبی نقاب ازچهره محیل ومکار آنها برمی داشت وازحیله هائی که برای فراراز مجازات به کارمی بردند مضحکه ای می ساخت ومردم را می خنداند ، مثلا وقتی درنقش شمربه حضورمختارآمد ، دائی محمد چهره اورا این گونه به تصویرکشید

      بت‏پرستى‏

بت تندیسى است که بت‏پرستان به اشکال گوناگون مانند انسان، حیوان و ترکیبى از آن دو «3» از موادى مانند زر، سیم، سنگ، چوب، عاج و غیر آن «4» مى‏ساختند و به عنوان نمادى از معبود و ملجأ «5» غایب و جانشین خداوند و مساوى با او در                    

همه شئون «1» یا در عرض «2» او آن را مى‏پرستیدند و از او حاجت مى‏خواستند. در اصطلاح قرآن به پرستش هر موجود مادى یا غیر مادى «3» و حقیقى یا اعتبارى که انسانها معتقد «4» به تفویض شأنى از شئون یا نوعى از انواع هستى به آن باشند و براى تقرب به خداوند متعالى یا به جاى او به جهت عدم امکان پرستش خداى نامحدود «5»، آن را بپرستند بت‏پرستى گفته مى‏شود که شامل پرستش انواع بتها نظیر مجسمه، تصویر و نماد خورشید، ماه، ستاره، فرشته «6»، جن، انسان، حیوان، گیاهان و سایر موجودات طبیعى «7» مى‏شود؛ همچنین به پرستش هرچه غیر خداست که انسان را از توجه به خدا باز مى‏دارد بت‏پرستى اطلاق شده است. «8» باید توجه داشت حقیقت پرستش بدون اعتقاد به استقلال معبود در برابر خدا گرچه اندکى از استقلال، محقق نمى‏شود. «9»

در بیش از 30 آیه از آیات قرآن درباره نامها- عام و خاص- و اوصاف بتها سخن گفته شده است. «10»

واژه‏هایى که در قرآن بر بتها اطلاق شده عبارت است از: