درد هرکس را طبیبی داده ای
رنج هرکس را نصیبی داده ای
ای خدا آخر طبیب من کجاست
مردم از حسرت نصیب من کجاست
گه ندا آمد که ای شوریده حال
هرچه می خواهی در این درگه بنال
کار لیلی نیست آن کار من است
حسن خوبان عکس رخسار من است

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) خود همواره آراسته بود و به آراستگی امر می‌فرمود. آن حضرت آراستگی را چه در بعد نظافت همچون مداومت بر مسواک، استحمام، گرفتن ناخنها و شانه زدن موی سر… و چه در بعد آرایش همچون رنگ کردن موی سر و محاسن، سرمه کشیدن در چشم، پوشیدن لباس سفید و استعمال عطر و … رعایت می‌نمود. در حدیث است که هرگاه قصد خروج از خانه یا پذیرفتن کسی را داشت، موی سر خود را شانه می‏زد، سر و وضع خود را مرتب می‏کرد، خویشتن را می‌آراست و برای آنکه تصویر خود را ببیند، در ظرف آبی می‏نگریست. وقتی سبب این کار را می‏پرسیدند، می‏فرمود: «اِنَّ الله‏َ تَعالی یُحِبُّ مِنْ عَبْدِهِ إِذا خَرَجَ إِلی إخْوانِهِ أَنْ یَتَهَیّاَ لَهُمْ وَ یَتَجَمَّلَ

خداوند متعال دوست دارد که بنده‏اش چون به سوى برادران خود بیرون می‌رود خود را براى‏ آنها بیاراید و زیبا سازد. از برخی روایات برمی‌آید که تحمل ژولیدگی و سر و وضع نامناسب اصحاب را نیز نداشت انتقاداتی که در این زمینه در اخبار هست، سندی بر این مدعاست .
امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) نیز که خود در غایت زهد و ساده زیستی بود، هرگز سهل‌انگاری در آراستگی و آراسته بودن را روا نمی‌دانست. روایتی از آن حضرت نقل شده که نشان می‌دهد رفاقت و صمیمیت و خویشاوندی نباید باعث کوتاهی در این امر شود. آن حضرت فرمود:
«لِیتَزَینَ اَحَدُکُم لأَخیهِ الْمُسْلِمِ کما یتَزَینَ لِلْغَریبِ الَّذی یحِبُّ أَنْ یراه فی احسن الهَیئة.»
هر یک از شما براى برادرى که به دیدنتان می‌آید خود را بیارائید چنانکه براى بیگانه‏اى که مایلید در بهترین قیافه شما را ببیند، زینت مى‏کنید.

(1)»(محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمة، حمید رضا شیخی، قم، دارالحدیث، 1377، چاپ اول، ج2، ص774?  و  سنن النبی  ج1)
(2)(مجلسی محمد باقر؛ بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج‏10، ص 91)

هر کس از راه قرآن خواندن درآمد داشته باشد چه عقابی دارد؟

عنه علیه‏السلام :مَن قَرَأ القُرآنَ لِیَأکُلَ بهِ النّاسَ‏جاءَ یَومَ القِیامَةِ ووَجهُه عَظمٌ لا لَحمَ فیهِ .امام صادق علیه‏السلام :هر کس به منظور سرکیسه کردن مردم قرآن بخواند ، روز قیامت در حالى بیاید که چهره‏اش استخوان است و گوشتى در آن نیست .ثواب الأعمال : 329/ 1 منتخب میزان الحکمة : 414

بگو زیبا بگو .هر آنچه را که بر دل کوچکت سنگینی می کند بگو...دیگر بغض امانش را بریده بود بلند بلند گریه کرد وگفت: خدا جون خدای مهربون،خدای قشنگم می خواستم بهت بگم تو رو خدا نذار بزرگ شم تو رو خدا... چرا ؟این مخالف تقدیره .چرا دوست نداری بزرگ بشی؟ آخه خدا من خیلی تو رو دوست دارم قد مامانم ،ده تا دوستت دارم .اگه بزرگ شم نکنه مثل بقیه فراموشت کنم؟ نکنه یادم بره که یه روزی بهت زنگ زدم ؟نکنه یادم بره هر شب باهات قرار داشتم؟ مثل خیلی ها که بزرگ شدن و حرف منو نمی فهمن. مثل بقیه که بزرگن و فکر می کنن من الکی می گم با تو دوستم. مگه ما باهم دوست نیستیم؟ پس چرا کسی حرفمو باور نمی کنه ؟ خدا چرا بزرگا حرفاشون سخت سخته؟مگه این طوری نمی شه باهات حرف زد... خدا پس از تمام شدن گریه های کودک گفت: آدم ،محبوب ترین مخلوق من.. چه زود خاطراتش رو به ازای بزرگ شدن فراموش می کنه... کاش همه مثل تو به جای خواسته های عجیب من رو از خودم طلب می کردند تا تمام دنیا در دستشان جا می گرفت. کاش همه مثل تو مرا برای خودم ونه برای خودخواهی شان می خواستند .دنیا برای تو کوچک است ... بیا تا برای همیشه کوچک بمانی وهرگز بزرگ نشوی..

دیگر ملالی نیست جز نداشتنت ‌؟نخواستنت؟راندنت؟باختنت؟رفتنت؟نماندنت؟

با او و هزاران اوی دیگر بودنت؟بدون مکث پاسخ منفی دادنت.و عشقی نیست؟

جز عشق به چشمان ناز تا ابد روشنت. این را برایت نوشته بودم. باز هم مینویسم:

« هر ستاره شبی است که از تو دورم؟آسمان چه پر ستاره است.»