درختان را دوست مى‏دارم‏
که به احترام تو قیام کرده‏اند
و آب را
که مَهر مادر توست،

 خون تو شرف را سرخ گون کرده است:
شفق، آینه‏دار نجابتت،
و فلق محرابى‏
که تو در آن‏
نماز صبح شهادت گزارده‏اى‏
در فکر گودالم‏
که خون تو را مکیده است‏
هیچ گودالى چنین رفیع ندیده بودم‏
در حضیض هم مى‏توان عزیز بود
از گودال بپرس!
شمشیرى که بر گلوى تو آمد
هر چیز و همه چیز را در کاینات‏
به دو پاره کرد:
هر چه در سوى تو، حسینى شد
و دیگر سو، یزیدى‏
اینک ماییم و سنگ‏ها
ماییم و آب‏ها
درختان، کوهساران، جویباران، بیشه‏زاران‏
که برخى یزیدى‏
وگرنه حسینى‏اند
خونى که از گلوى تو تراوید
همه چیز و هر چیز را دو پاره کرد
                      
درنگ!
اینک هر چیز: یا سرخ است‏
یا حسینى نیست!
آه‏اى مرگ تو معیار!
مرگت چنان زندگى را به سُخره گرفت‏
و آن را بى قدر کرد
که مردنى چنان‏
غبطه بزرگ زندگانى شد!

(موسوى گرمارودى، سید على)