چه زیباوصفش کرده مولا علی(علیه السلام):طبیب دواربطبه،أحکم مراهمه وأحمی مواسمه.[نهج البلاغه/خ108]
رسول الله یک طبیب دوره گردبود،مرهم هایش کاری وشفابخش وجراحیهایش هم حسابی بود.
آری دلش طاقت نمی آوردآن بالاها بنشیند تامریض خدمتش حاضرشود.خودلوازم طبابت ومعالجه اش رابرمیداشت،
راه می افتاد دورشهر،کوچه به کوچه پی مریضها.........
چی باخودش داشت؟
یک دستش دارو ومرهم،یک دستش وسم وتیغ جراحی.
برای انها که فقط زخم داشتندمرهم میگذاشت،ولی بعضی ها  ،دمل های چرکی داشتند،بایدجراحی هم میکرد.
اما زیباترازعلی،خداتوصیفش کرده:« لقدجاءکم رسول من أنفسکم،عزیزعلیه ماعنتم...»[توبه/ایه128/]
رنج های شما برایش گران تمام میشود،طاقتش رامیبرد.
فکرکنم تقصیر همین دلش شدکه آخرش فرمود:هیچ پیامبری به اندازه من سختی نکشید.
باانگشتان دست هم اگر حساب دو دو تایی کنیم،نسبت به آنهمه پیامبر خیلی هم سختی نکشید.
درطائف سنگش زدند،دراحدپیشانی ودندانش راشکستند،و.....خب بقیه هم ازاین مصیبت ها داشتند.
ولی انگشتان خود را که غلاف کنیم وباچرتکه خدا بخواهیم حساب کنیم؛(رنج های شما برایش گران تمام میشود)
یه خرده که حساب کتاب کنیم راستی هم که چقدرسختی کشیده؟!ومیکشد؟!
اندازه همه جهالتهاوغل وزنجیرهایی که همه ی ما به دست وپایمان بسته ایم،اگربخواهدغصه بخوردوحرص بزند
که مارابه راه بیاورد،واقعا هم چه کارش سخت است.
خود خدا هم دست آخر،اینگار که از دست پخت خودش خوشش آمده باشد،درحالی که داشت قدوبالایش رانگاه میکردففرمود:« إنک لعلی خلق عظیم»[قلم/ایه4]؛چه اخلاق شگرف وزیبایی داری!!!!

برگرفته از دست نوشته های سید جان